ที่หน้าต่างมีเสียงนกน้อยร้องจุ๊กๆ จิ๊กๆ มาหลายวัน รังของมันมีลูกน้อย ขณะที่แม่ของมันก็ไม่ได้ตัวใหญ่เท่าใดนัก
โบราณว่าไว้…นกน้อยทำรังแต่พอตัว นกไม่ได้เจียมตัวหรอก เพียงแต่มันยังหาวิธีปักเสาเข็มไม่ได้ รังของมันจึงเป็นเพียงเศษหญ้ามาสานให้เป็นรัง
เศษหญ้าก็ไม่เป็นไรหรอก ดีเหมือนกัน ระหว่างการก่อสร้างก็ไม่ส่งเสียงรบกวนใคร ไม่ต้องขอโฉนดกับใคร ที่ดิน กทม. ยิ่งแพงขนาดนี้ แม้แต่จะเช่าห้องหับกันแดดกันฝน นกน้อยฤาจะมีแรงจ่าย
ที่ริมหน้าต่าง ผมลอบมองรังของมันเรื่อยๆ ใจนึกอยากไปโน้มกิ่งลั่นทมมาดมดอม และแอบมองลูกนกบ้าง แต่ก็เกรงว่าจะทำให้รังของมันเสียหาย แม่ของมันจะพาลเตลิดไป จึงทำได้แต่เพียงแอบมองเท่านั้น
เดือนที่แล้วผมจ่ายค่าห้อง ค่าไฟ ค่าอินเทอร์เน็ต เคเบิ้ลทีวี ราคารวมของมันค่อนจะถึงครึ่งของเงินเดือนขั้นต่ำในระดับปริญญาตรีที่รัฐบาลประกาศนโยบาย แต่นกน้อยที่ริมหน้าต่างนั้น ไม่ได้จ่ายแม้แต่แดงเดียว
นี่ไม่ได้เรียกร้องสิทธิความเท่าเทียมใดๆ หรอกนะ ผมเพียงแต่อิจฉานกมันเท่านั้นเอง
