นี่คือเด็กหญิงชมจันทร์ พี่สาวของเธอรูปร่างใกล้เคียงกันชื่อเด็กหญิงชมดาว ทั้งคู่อยู่ชั้น ป.2 โรงเรียนไร่ส้มวิทยา อ.ฝาง จ.เชียงใหม่
ระหว่างทางกลับบ้าน ชมจันทร์เอาแต่ถามเด็กชายโกวิท ผู้เป็นเพื่อนใหม่ของเธอไม่หยุด บางทีเธออาจยังไม่ถามจนสิ้นสงสัย แม้จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันหลายสิบนาทีระหว่างที่รถกระบะคันนั้นลำเลียงเราแหวกไร่ส้มส่งเธอถึงบ้าน
คำถามเป็นต้นว่า
“10+10 เป็นเท่าไหร่” ผมตอบว่า “10” เธอบอกว่า “ผิด”
“นับเลขภาษาอังกฤษสิ” ผมนับ “วัน ทู ทรี สี่ ห้า หก” เธอบอกว่า “ไม่ใช่”
“บนเสื้อพี่เขียนข้อความว่าอะไร” ผมมองเสื้อตัวเองแล้วตอบ “ไร่ส้มวิทยา” เธอทำหน้างงๆ “ไม่เห็นเหมือนที่ครูเขียนเลย”
“พี่เรียนอยู่ ป. ไหน” ผมตอบว่า “ป.2” เธอสวนทันควันว่า “ไม่จริงหรอก จะอยู่ชั้นเท่ากันกับเธอได้อย่างไร”
“พี่อายุเท่าไหร่” ผมตอบว่า “10 ขวบ” ครั้งนี้เธอลังเล
ผมคิดว่าอาการลังเลนี้น่าสนใจ มันเป็นเส้นบางๆ ระหว่างคำตอบที่อาจใช่ หรือไม่ก็หมดความน่าเชื่อถือในตัวคู่สนทนาแล้ว
อีกไม่กี่นาทีก่อนถึงบ้าน ผมขอเธอลั่นชัตเตอร์ เธอยิ้มรับทันทีด้วยความชินกล้อง
ถึงบ้าน รถกระบะซึ่งถูกเรียกว่ารถนักเรียนจอดตรงนั้น เธอเดินลงไป ส่งยิ้ม ยกมือบ๊ายบาย แล้วพูดว่า “เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”
ผมตอบเธอด้วยประโยคเดียวกันนั้นกลับไป ก่อนพูดกับแม่เธอว่า “ลูกสาวน่ารักมาก” หญิงคนนั้นยิ้มรับ
รถกระบะคันนั้นแล่นออกมา ฝ่ากลิ่นสารเคมีในไร่ส้มที่ถูกพรมลงไปราวห่าฝน ผมคิดถึงรอยยิ้มของเธอและเด็กคนอื่นๆ ณ มหาครไร่ส้มแห่งนี้