กลิ่นหมึกของวานก่อน

กลิ่นหมึกที่คุ้นเคยพุ่งเข้ามาตั้งแต่ปราดแรกที่เดินไปถึงที่นี่

ก่อนทำงานทีวีและออนไลน์ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของการเรียนมหาวิทยาลัยหมดไปกับงานสิ่งพิมพ์ ทั้งเขียนงาน ถ่ายภาพ จัดอาร์ต และสนทนาธรรมกับโรงพิมพ์

Dummy ที่เขียนด้วยดินสอ นิตยสารกองเต็มห้อง หนังสือพิมพ์วางเกลื่อนในโต๊ะคอม หลับนอนไปกับกลิ่นกระดาษเปื้อนหมึกจนชาชินโดยเฉพาะในช่วง 1-2 ปีสุดท้ายในมหาวิทยาลัย

ตอนเรียนอยากเอาดีด้านสิ่งพิมพ์ แต่พอเรียนจบผมกลับใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนกับงานหนังสือพิมพ์ ที่เหลือจรลีไปเรื่อยทั้งวิดีโอ วิทยุ เว็บไซต์ วิจัย และโทรทัศน์ กระทั่งกลับเข้ามาสู่ Loop ขององค์กรที่เจนจัดด้านงานสิ่งพิมพ์อีกครั้งในวันที่อินเทอร์เน็ตกลายเป็นพระเจ้าไปแล้ว

หลายชั่วโมงในโรงพิมพ์วันนี้ช่วยฟื้นความทรงจำเก่าเก็บของขวบวัยที่ห้าวเป้งให้ย้อนคืนกลับมา สายพานจากแท่นพิมพ์ที่กลืนกระดาษขาวแล้วคายหมึกเคลือบอักษรถูกลำเลียงเข้าออกแผ่นแล้วแผ่นเล่า ปกแล้วปกเล่า เล่มแล้วเล่มเล่า ช่างเป็นภาพที่คุ้นตาเสียจริง

ผมจำความตื่นเต้นของเด็ก ม.5 เมื่อตอนที่งานเขียนของตนเองถูกตีพิมพ์ในหนังสือได้

ผมจำความตื่นเต้นตอนที่งานเขียนของเด็กปี 1 ถูกบรรจุในนิตยสารเล่มนั้นได้

ความตื่นเต้นตอนที่อักษรถูกเรียบเรียง จัดหน้า เคาะทีละตัวด้วย PageMaker 7.0 ก่อนเข้าสู่กระบวนการพิมพ์แล้วกลับออกมาเป็นนิตยสารและหนังสือพิมพ์กองพะเนิน ผมก็ยังจำได้ดี

มันเป็นเวลาหลายชั่วโมงในโรงพิมพ์เสียงอึกทึก เครื่องจักรทำงานให้จังหวะ หูได้ยินทำนองของบทเพลงแห่งวันวาน หัวใจเริ่มเต้นรำกลางทุ่งหญ้าที่คิดถึงอีกครั้ง

ทุ่งหญ้าที่อบอวลไปด้วยดอกไม้และกลิ่นหมึก มันหอมเหลือเกินไอ้ทิดเอ๊ย